maandag 21 april 2014

De Kapster

Vandaag weer een dagje werken in het Gooi.
Gelukkig staat in dit gebiedsdeel de piano nog hoog in het vaandel.
Zowel bij het "oude geld"  als de nieuwe rijken wordt de piano gewaardeerd als instrument en als blijk van cultureel bewustzijn.
Kinderen moeten veelal nog op les, ook als ze er geen interesse in hebben.
Muziekonderwijs is een onmisbaar onderdeel van de opvoeding.  Zoals dat ook geldt voor sport (hockey) en paardrijden, is de algemene opvatting.
Ook het stemmen van de piano, wordt gezien als een regulier werkje, dat je trouw elk halfjaar laat uitvoeren door de bekendste stemmer van het Gooi. En voor veel mensen ben ik dat. Er wordt nooit contant betaald, maar altijd op rekening. Waarom weet ik niet, maar het is simpelweg " not done".
Ik denk dat alles wat enigszins met cultuur te maken heeft, niet in direct contact met geld gebracht mag worden. Het is a.h.w. een ander domein. Er wordt ook niet over gesproken bij het stemmen.
Ik stuur een rekening en die wordt vanzelfsprekend betaald. Alles altijd prettig geregeld dus.
Behalve dan deze morgen toen ik al enige minuten op de stoep van een mooie rietgedekte Gooise villa stond te wachten op het open gaan van de deur, die gesloten bleef. Ik haalde mijn agenda te voorschijn, en controleerde het tijdstip en het adres. Daar ik voor zover ik na kon gaan op het juiste tijdstip op het goede adres was, besloot ik de statige dame die ik in de deuropening verwacht had ,
te bellen op haar mobiel.
Waar blijf je nou!! klonk het geërgerd. " Ik zit hier al een uur met patat-haar op je te wachten"
"straks staat de pianostemmer voor mijn neus" Dat klopt antwoordde ik, ik sta hier inderdaad al een tijdje op de stoep. Maar er wordt niet opengedaan. "oh bent u het. Ik dacht dat het mijn kapster was die belde."antwoordde de Dame. "neemt u mij niet kwalijk, maar zo kan ik onmogelijk open doen."
Ik vroeg mij af ,wat de reden was dat ze niet open kon doen. was ze misschien gevallen? zat ze ergens ingesloten? allerlei scenario's passeerden bij mij de revue.
Waarom kunt u niet opendoen? vroeg ik . ", Ik ga me niet vertonen zonder gekapt te zijn" was haar antwoord. Oh als dat het probleem is.  kijk ik wel de andere kant op. En bovendien, ik kom niet voor u, maar voor de piano.
Ze aarzelde even en bedacht toen het volgende plan. "U weet waar de piano staat hè ?" Ja dat wist ik. "Dan ga ik de achterdeur voor u open maken, maar... u moet wachten met binnenkomen tot ik weer boven ben."  Zo instrueerde ze mij om te wachten bij de voordeur tot zij de achterdeur had opengemaakt, en weer veilig boven op haar kamer zat. Nadat ze dit telefonisch aan mij had gemeld, werd ik verzocht om om het huis te lopen, om zo de piano te bereiken.
"maar wachten met binnenkomen tot ik u terugbel hè." had ze enkele malen dringend herhaald.
Eenmaal binnen trof ik behalve de piano verder niemand aan. Boven hoorde ik mijn cliënt driftig bellen met vermoedelijk haar kapster. Ik was blij dat ik binnen was en aan het werk kon.
Na een minuut of 20 werd de achterdeur opnieuw geopend en verscheen er een alleraardigst kapstertje, dat juist door haar nonchalante kapsel, een natuurlijk mooie uitstraling had.
"Ik heb me verslapen" vertrouwde ze me berouwvol toe.
Met korte kittige pasjes besteeg ze gehaasd de trap. Het eigen haar was ze in de commotie vergeten.
Toen de dame des huizes enige tijd later beneden haar opwachting en haar excuses maakte, onder verwijzing naar de kapster, vergeleek ik de kapsels van beide dames en koos met afstand voor het ongekamde haar van het kapstertje. Gelukkig kwam ik voor de Piano.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten