dinsdag 11 december 2012

Muizen

Als de telefoon gaat, herken ik onmiddellijk de stem van mevrouw Tuyunewa.
Haar Indisch accent is niet te missen. Mevr. T. is een oude klant van het type dat soms jaren niets van zich laat horen, maar dan ineens weer belt omdat ze iets op radio of televisie gezien of gehoord heeft wat haar  inspireert om weer piano te gaan spelen.
Die dan natuurlijk, door de jarenlange verwaarlozing, verschrikkelijk vals is.
 Zo ook deze keer. Ze heeft Wibi Soerjadi gehoord op een Pasar Malam. Ze is thuis gekomen en meteen achter haar piano gaan zitten." Je moet snel langskomen" zegt ze, maar deze keer niet alleen om te stemmen en nasi te eten, een verplicht nummer bij elk bezoek, maar ook om de piano na te kijken." Hij piept" zegt ze. En niet alleen als ik er op speel, maar ook zomaar, spontaan. Bovendien zijn er enkele toetsen die niet goed werken.
Ze lijkt erg bezorgd over haar instrument en wil het liefst dat ik meteen kom. "Ik heb nog nasi over" voegt ze er als extra lokmiddel aan toe.
Ik stel haar gerust wat haar piano betreft. Die piepen wel meer een beetje. Alleen  dat piepen als je er niet aan komt, dat bevreemd mij wel. We spreken af en enkele dagen later sta ik bij haar op de stoep.
Als ze de deur open doet, komen de Indische geuren mij al tegemoet. Het ruikt lekker naar gebakken uitjes en pindasaus. Terwijl mevr T. haar verhaal doet over haar ontmoeting met Wibi, en dat dat ertoe geleid heeft dat ze weer naar pianoles wil, geniet ik als vanouds van haar heerlijke nasi.
Om te demonstreren dat de piano niet goed klinkt, speelt ze een stukje van Liszt's Liebesträume wat klinkt, alsof de liefde nooit bestaan heeft, zonder dat het aan het redelijke spel van de bejaarde dame lag.
Hij is erg vals constateerde ik, maar merkte op , dat ik geen gepiep hoorde waar ze via de telefoon over had geklaagd. "Nee" antwoordde ze. "Nu niet. Het is vooral 's avonds en in het weekend". "dat is vreemd". sprak ik. "Uw piano is toch geen flexwerker".
Ik besloot de piano eerst maar eens te gaan stemmen en al doende te kijken of er andere zaken waren die gerepareerd moesten worden.
Het temperatuur leggen in het klein octaaf verliep ondanks de ouderdom van het instrument, soepel.
Toen ik verder wilde gaan met de hogere octaven hoorde ik ineens een zacht en hoog gepiep.
Er ging bij mij een lichtje branden. Muizen?
Ik verwijderde het onderpaneel en zag wel muizen keutels liggen maar vooralsnog geen muis.
Ik herinnerde mij, dat mevr T. ook geklaagd had over toetsen die niet goed functioneerden.
Ik vroeg haar welke toetsen dat waren. Het bleken de allerlaagste te zijn.
Ik verwijderde de sierlijst en trof onder de toetsen een complete familie muis aan. Inclusief een stuk of vier pas geboren kleintjes, die vermoedelijk verantwoordelijk waren voor het gepiep.
De volwassen muizen sloegen op de vlucht en mijn cliënt begon te gillen op een manier die in heel Indonesië
sinds de oorlog in Atjeh niet meer vernomen  was."
 Zorg dat ze weg gaan" riep ze. Nadat ik de pasgeboren muisjes door de  WC gespoeld had, en het nestje van stukjes papier, haren en stof in de stofzuiger slang verdwenen waren, begon mevr T. weer wat te kalmeren. "Dat maakte je in Indië nou nooit mee" zei  ze. "Nee"antwoordde ik, "daar ligt eerder een slang tussen je pedalen in de piano" Ook niet fijn.
Gelukkig bleek de piano verder niet beschadigd, zodat het stemmen verder gladjes verliep.
De Saté die mevrouw T. me nog aanbood na het handen wassen, heb ik toch maar afgeslagen.
Die leek net iets te veel op de doorgespoelde muisjes van daarnet.
"Ben ik je nog iets extra's verschuldigd" vroeg mijn klant bij het afrekenen.
Tja, wat moet je daar nou voor vragen. Muizen doorspoelen 2,50 per muis?
Ik zei: Speelt u de Liebesträumen nog maar een keer voor mij.
Het klonk prachtig.