Aangekomen bij het adres, bleken alle ramen en gordijnen gesloten.
Ze zullen toch wel thuis zijn, dacht ik.
maar gelukkig, na enkele keren te hebben aangebeld werd open gedaan.
Een morsige man met vlekken op overhemd en broek, heette mij welkom.
Het bleek de heer Vermeulen te zijn, die mij voorstelde aan zijn slonzige vrouw.
Deze vrouw gekleed in een kamerjas zag eruit alsof ze al maanden geen douche had gezien.
De bedompte lucht in huis die nog het meest leek op die van een vochtige schimmelkelder, onderstreepte mijn vermoeden, dat dit paar het met de persoonlijke hygiëne niet zo nauw nam.
"Daar staat ie" sprak de man wijzend op een oude Lindberg die zo onder het stof en de viezigheid zat, dat ik hem nauwelijks herkende als zijnde een bruikbaar toetsinstrument.
"Eerst maar eens kijken" sprak ik. Voor mij zelf de optie van een onmiddellijk vertrek nog even open houdend.
Wat opviel is dat alle toetsen zanderig en groezelig aanvoelden. Voor de rest, afgezien van de viezigheid, leek mij het instrument nog goed stembaar. Ondanks het beperkte licht, daar alle gordijnen gesloten waren, besloot ik aan de slag te gaan, terwijl het paar als twee verzwakte vogeltjes in een dierenopvang vanaf de bank naar mij keken."Koffie?" vroeg de vrouw . Ik moest er niet aan denken in dit huis iets te moeten nuttigen. Ik zag het vieze kopje al voor me, en bedacht hoe ranzig en zanderig die koffie moest smaken.
Ik haastte me dan ook dit aanbod af te slaan met een misschien iets te snel en geschrokken "nee dank u".
Om de sfeer weer een beetje te normaliseren na mijn weigering van de aangeboden drank, vroeg ik hoe het kwam dat de toetsen zo zanderig aanvoelden. "Ik maak namelijk homeopathisch schoon" sprak de man en voegde eraan toe of ik wist wat homeopathie inhield. Ik zei dat ik dat wel ongeveer wist, maar niet begreep hoe je dan op die manier kon schoonmaken. "Ik bestrijd vuil met vuil" sprak de man. Hoe doet u dat dan precies, vroeg ik, terwijl ik al een vermoeden begon te krijgen. Ik neem een emmertje, doe daar wat water in en een paar flinke klodders modder uit de tuin. Die meng ik dan goed en daarmee maak ik de piano en het hele huis "schoon" Vuil met vuil bestrijden is dat ; echt homeopathisch. Goed rondkijkend zag ik dat alle meubels gronderig waren . Ook ontdekte ik, dat mijn broek waar ik mee op het krukje gezeten had, helemaal zwart was. Hoe moet ik dat straks uitleggen aan de volgende klant. Een poetsziek vrouwtje in een totaal afneembaar huis. Ik besloot maar snel door te gaan met stemmen, zodat ik dit gekkenhuis kon verlaten. "Hoe lang bent u al pianostemmer?" vroeg de man. Ik antwoordde dat ik dit werk al 25 jaar deed.
"Dat is ook toevallig" sprak de man "Ik ben al 25 jaar manisch-depressief" Ja dat is toevallig, antwoordde ik, terwijl ik naar mogelijkheden zocht om hier zo snel mogelijk vandaan te komen. "Weet u wat dat inhoud? manisch-depressief?. Het leek mij beter om te zeggen dat ik dat niet wist. Dat is onder andere, sprak de man, dat je als je tegengesproken wordt, je of agressief of suïcidaal wordt. Ik was het daarna met alles wat deze man beweerde hartgrondig eens, heb de piano snel gestemd, heb nog het zanderig aanvoelende geld aangepakt, En ben gauw naar huis gegaan om te verkleden en te douchen.
Op naar de volgende klant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten