dinsdag 19 juni 2012

Het Verzorgingstehuis

Vandaag een minder leuke klus. Een piano stemmen in een bejaardenverzorgingstehuis.
Gelukkig weet ik waar de piano staat, omdat ik er al eerder ben geweest. Anders heb je  kans dat je bij de receptie een kwartier moet wachten op diegene die weet waar het te stemmen instrument zich bevindt.
Ik heb zelfs een keer meegemaakt, dat de receptioniste, nadat ik me kenbaar had gemaakt als de pianostemmer, in de lach schoot en zei "Die verzorgen wij hier niet; alleen dove mensen en mensen met gehoorapparaten" Je kunt je dan gaan afvragen of het überhaupt wel zin heeft voor een dergelijk publiek een piano te stemmen.
Het grootste probleem in dit soort instellingen is het lawaai. Meestal staat het instrument in een soort van gemeenschappelijke zaal of "huiskamer".
Een tafeltje met zes oude dametjes naast je, druk kwebbelend met hun klapperende kunstgebitten is geen fijn gezelschap voor een stemmer die vooral stilte nodig heeft. En als de bewoners er niet zijn, dan is het wel het personeel dat op lawaaierige wijze met rinkelend horeca -servies, alle tafels gaat dekken. En niet te vergeten met stoelen gaat schuiven.
Gelukkig was dit vandaag niet het geval, en bleken er alleen wat somber kijkende maar verder zwijgende oudjes in de buurt van de piano om een tafeltje geschaard te zijn.
Verder was het stil, en daarom besloot ik maar snel te beginnen zolang de situatie dat toeliet.
De stemming onder de oudjes was echter niet vrolijk. Een oudere dame, ik schat beginnend dementerend, keek één van de andere oudjes steeds strak aan en schold haar om de paar minuten uit voor "kutwijf".
De ander reageerde daarop met "Ze is altijd al gek geweest haar hele leven lang" of iets dergelijks.
Ook zat één van de oudjes te slapen met een dekentje over zich heen. Hoewel de stemming niet al te monter was, "kutwijf" klonk het weer, en het slapende vrouwtje met het dekentje steeds harder begon te snurken,
waren de "stemomstandigheden" nog redelijk. Toen ik ongeveer de helft van de piano gestemd had,
En het " kutwijf" een  keer of tien geklonken had, werd de stemming toch iets grimmiger. De uitgescholden vrouw antwoordde niet meer, maar keek dreigend terug in de richting van van de scheldster. En begon daarbij de  naast haar staande rollator driftig heen en weer te bewegen. Wat ze precies deed, wist ik niet, daar ik al stemmend met mijn rug naar het gezelschap toe zat. Nadat het "kutwijf" nogmaals hard en scherp door de ruimte had geklonken, hoorde ik achter mij geluiden die niet veel goeds voorspelde. Ik draaide me om, en kon nog net voorkomen dat het uitgescholden oudje de scheldende bejaarde met haar rollator te lijf ging.
Normaal bemoei ik me niet met vechtpartijen, maar gezien mijn  duidelijke  fysieke overmacht, durfde ik een poging te wagen mij tussen de vechtenden te posteren. Zonder veel omhaal van woorden staakten de twee vrouwtjes hun vijandigheden, alsof dit dagelijkse routine was.
Wel was een verpleegster gealarmeerd, die kordaat besloot iets met de oudjes te gaan doen in een aangrenzende handarbeid lokaaltje. Ze maande alle oudjes hier naartoe te gaan en trok het dekentje van de vrouw af die nog steeds sliep. Deze werd langzaam wakker door de plotselinge kou op haar buik en benen.
Ik stelde mij voor dat ze langzaam besefte waar ze was, en wat er was gebeurd. Ze besefte dat ze in een verschrikkelijk tehuis was, waar geen ontsnappen mogelijk was, en haar enig waardevolle bezit, haar dekentje was, waar ze, als het niet van haar afgenomen werd, heerlijk onder kon slapen.
Paniekerig riep ze dan ook uit "waar is mijn dekentje" Het antwoord kwam even hard en onhebbelijk van de vrouw die al de hele tijd "kutwijf" had geroepen: "Je mag je dekentje niet, want je mag niet slapen"
De lust en noodzaak om deze piano nog te stemmen, ontbraken mij.















Geen opmerkingen:

Een reactie posten